Het moment dat de pen het papier raakte vloeiden de woorden er moeiteloos uit, zonder nadenken.

Een week later was daar weer diezelfde aandrang. En dit herhaalde zich steeds vaker.

In de tussentijd deed zich een vervelende gebeurtenis in mijn leven voor die veel impact op me heeft gehad. Die eigenlijk de grond onder mijn voeten deed wegvagen.

En toch bleef ik schrijven.

Toen ik begon terug te lezen wat ik eigenlijk geschreven had, zag ik dat het woorden waren die in een andere soort taal geschreven waren leek het wel. Het leken woorden uit een lang vervlogen tijd. Het had iets betoverends, magisch. Het was bijna poëzie.

Ik merkte ook dat ik veel aan de woorden had. Ze gaven me troost, inzicht, kracht en de moed om verder te gaan.

Maar waar kwamen al deze wijze woorden nu eigenlijk vandaan?

1 ding wist ik wel zeker: het waren niet mijn eigen gedachten. Want elke keer wanneer ik schreef ging dat in een razendsnel tempo.

Ik ging op onderzoek uit en gek genoeg vond ik ook een antwoord. Ik bleek niet de enige te zijn die ´boodschappen´ via pen en papier doorkreeg.

Er waren blijkbaar meer mensen die dit fenomeen op deze manier ervaarden. Er was zelfs een term voor: ´Automatisch schrift´.

Er wordt beweerd dat gidsen, engelen of overleden dierbaren op deze manier boodschappen aan ons kunnen doorgeven.

Al met al heb ik toen drie jaar geschreven. Het is een soort dagboek geworden.

Ik wil dit dagboek graag met jou delen. Niet om mijn verhaal te vertellen maar omdat het volstaat met pareltjes van wijsheid en bemoediging.

Wijsheid en bemoediging die we soms allemaal zo hard nodig hebben om ons pad te kunnen vervolgen.

De geschreven woorden waren toen voor mij, maar zijn eigenlijk universeel voor iedereen.